کیمیاگر لباس
جین گرینوود شش ساله بود که از لیورپول به حومه‌های انگلیسی فرستاده شد تا از بلیتز فرار کند. مادرش برای مدیریت یک میخانه در لیورپول ماند و پدرش به هنگ تانک سلطنتی در آفریقا پیوست. از آنجایی که اقتصاد دوران جنگ سخت بود، مادر جین یکی از لباس‌هایش را برید تا برای دخترش بدوزد. پارچه ابریشم صورتی Shantung با لکه های سفید بود. جین لباس را امتحان کرد و به مادرش گفت: ‘این نقاط خیلی بزرگ هستند.’
گرین وود بزرگ شد تا یک طراح لباس شود. او با 135 عنوان برادوی، پرکارترین طراح از هر نوع – لباس، نور، یا دکور – در تاریخ برادوی است. او همچنین برای اپرای متروپولیتن، شرکت رقص آلوین آیلی و یک فیلم کالت کلاسیک به نام Can’t Stop the Music طراحی کرده است. او بازیگران و بازیگرانی از کاترین هپبورن و جیسون روباردز گرفته تا اسکارلت جوهانسون و بن استیلر را پوشیده است. او نامزد جوایز متعدد تونی شده و به تالار مشاهیر تئاتر آمریکا راه یافته است، و در سال 2014، جایزه معتبر تونی برای یک عمر دستاورد را دریافت کرد، که توسط افرادی مانند مارلن دیتریش، استفان ساندهیم و جیمز ارل جونز مشترک است.
در سال‌هایی که جین گرینوود جوان لباس جدید خود را ارزیابی کرد، او نگاه انتقادی خود را روی بسیاری از ابریشم‌ها و مقدار زیادی گاباردین، مخمل و پارچه‌های ابریشمی معطوف کرد. اما زندگی او در هنر به چیزی بیش از قضاوت در مورد پارچه ها نیاز دارد. او باید تمام فیلمنامه یا لیبرتو را به دقت بررسی کند تا قلب و روح شخصیت ها را درک کند (و شمارش کند که قبل از فرود آمدن پرده به چه تعداد لباس نیاز دارند). او ساعت‌ها در میان آثاری مانند «لباس‌های بازسازی‌شده قرون وسطی» و «لباس‌های مهمانی ویکتوریایی» ورق می‌زند، زیرا تحقیق اولین قدم برای آوردن لباس از صفحه طراحی به صحنه است. او آن را کارآگاهی می نامد: ‘ماهیت دوره چیست؟’ او دوباره و دوباره می پرسد. کار او نیازمند دانش سیاست، طبقه اجتماعی و تاریخ طراحی است. چشم یک انسان شناس برای چگونگی پوشیدن لباس های انسان بینش ادبی؛ استقامت بدنی؛ و مهارت‌های مذاکره برای همکاری با پارچه‌فروشان، کارگردانان و بازیگران.
در 84 سالگی، گرین وود به طور همزمان بدجنس و سلطنتی است، با مدل موی پیکسی و چشمان آبی جذاب. او با ذوقی که تا حدی به تمرینات صبحگاهی منظم نسبت می دهد، در کار پافشاری می کند. او می گوید: «طراحی لباس برای دختر خواهر نیست. ‘شما باید بسیار انعطاف پذیر باشید، زیرا همه بهتر از شما می دانند. و باید خیلی قوی باشی، چون مهم نیست چند دستیار داشته باشی—همیشه صبحی هست که با دو کیف و یک کلاه در مترو هستی.»
در 42 سال گذشته، هر چهارشنبه، گرینوود مترو-نورث را از گرند سنترال به نیوهیون می‌برد تا کلاس طراحی لباس خود را آموزش دهد. او این کار را انجام داده است حتی زمانی که به این معنی است که اولین و مهم تمرین لباس یک محصول جدید را از دست خواهد داد – همانطور که یک روز صبح بهار گذشته انجام داد، وقتی که در حالی که لباس چرمی خود را به نام Coach (مشکی) حمل می کرد وارد کلاس درس لباس در خیابان یورک 149 شد. با ستاره های آبی رنگ) و دو دستبند نقره علامت تجاری خود را بر روی مچ دست چپ خود می پوشاند. او با پیوستن به دوازده دانش آموز پشت میز بزرگ، کلاس را طبق معمول با بازکردن صفحاتی از روزنامه های اخیر آغاز کرد که هر کدام تصویری داشت که توجه او را به خود جلب کرده بود. در این روز او عکسی از سینتیا نیکسون با لباس گرینوود برای احیای روباه‌های کوچک در برادوی در سال ۲۰۱۷ بالا گرفت.
سپس همه روی پاهای خود ایستادند و گرینوود در کلاس قدم زد و طرح‌های لباس Les Liaisons Dangereuses را که دانش‌آموزان روی دیوارها چسبانده بودند ارزیابی کرد. دانش‌آموزان در کنار نقاشی‌های خود، تحقیقات خود را به تصویر کشیده بودند – تصاویری از فرانسه اواخر قرن هجدهم، دوران رابط‌ها. گرینوود گفت که مد بالا در آن زمان «مدل‌ها تا درجه n» بود. (پانیرها حلقه‌های پهن پهنی هستند که زیر لباس پوشیده می‌شوند تا دامن را به دو طرف بکشند.) چند سال بعد، او افزود: «انقلاب فرانسه می‌آید» – او دست‌هایش را به هم زد – «و همه چیز از بین می‌رود. آنها با لباس شب در خیابان ها می دوند! سپس، در طول بازسازی، لباس واقعی و کاربردی می شود. طبقه متوسط در حال توسعه است.»
توجه به پانیری ها در خدمت عقیده طراحی گرین وود است، که او اغلب تکرار می کند: شبح مناسب را پیدا کنید. سیلوئت ها از یک دوره به دوره دیگر تغییر می کنند. گاهی اوقات شکل انسان بسیار آشکار می شود. گاهی باید خیلی سخت نگاه کنی تا ببینی آیا این یک شخص است یا خیر.» او دوست دارد به نقل از یکی از معلمانش، طراح اسکاتلندی نورا واو، بگوید: ‘شما باید کیک مناسبی داشته باشید قبل از اینکه نگران کیک باشید.’ گرینوود به نقاشی دانش‌آموز اشاره می‌کند و نظر می‌دهد: «شما کارهای زیادی انجام داده‌اید. کیک درسته؟»
با این حال، جزئیات حیاتی هستند. گرینوود در حین بررسی کار یکی از دانش‌آموزان، دست خود را در کنار طرحی از مادام دو روزموند، شخصیتی دلسوز در میان بسیاری از رذل‌ها در Liaisons قرار داد. مشخصاً او هم تعارف کرد و هم تصحیح کرد. او گفت: «این تقریباً فوق‌العاده است. «زیر دامن کمی بلند است. باید کفش ها را ببینی.»
گرینوود برای هر نمایشنامه، اپرا یا باله‌ای که دانش‌آموزانش طراحی می‌کنند، بیشتر کلاس اول را صرف نمایش اسلایدها می‌کند—تصویر منبع اصلی لباس‌های آن دوران. برای آنتونی و کلئوپاترا، دانش‌آموزان مقبره‌های مصری را بررسی کردند. برای The Lion in Winter، آنها به مجسمه های سنگی قرن دوازدهمی از صلیبی های سقوط کرده نگاه کردند (برای درک ساخت شلنگ تنه و دوتایی عالی). قبل از پوشیدن لباس تودورها در مردی برای تمام فصول، آنها پرتره های هانس هولبین از هنری هشتم و دربارش را مطالعه کردند. گرینوود به کلاسش گفت: «زمان ناآرامی‌های شدید بود. ‘توجه کنید که همه چقدر غمگین به نظر می رسند. اینجا هیچ لبخندی برای سلفی وجود ندارد!»
دانش‌آموزان بیشتر تحقیقات خود را به‌صورت آنلاین انجام می‌دهند، از نمایش‌های اسلاید موزه‌ها یا صفحات Pinterest مانند «هنر قرن هجدهم – بچه‌ها» استفاده می‌کنند. گرین وود کتاب را ترجیح می دهد. او لباس های پاره پاره شده یونانی ها و رومی ها را دور می زند (قیمت 2 دلار). او کتاب لباس نوشته میلیا داونپورت را توصیه می کند: «به من اعتماد کن. میلیا داونپورت می تواند بسیاری از مشکلات شما را حل کند. و تحقیق نیز معاصر است. من نمی توانم به اندازه کافی تاکید کنم که شما همیشه یک دفترچه طراحی، یا دوربین یا آیفون خود دارید و هر بار که چیزی را می بینید که توجه شما را جلب می کند، عکس بگیرید. یا کمی نقاشی بکشید.» «به این عادت کنید که همیشه از آنچه می بینید آگاه باشید. عضله چشم خود را توسعه دهید.»
.Michael Yeargan ’72MFA، برنده جایزه تونی، طراح صحنه و رئیس بخش طراحی مدرسه نمایش، می گوید گرین وود زندگی دانشجویان طراحی را متحول کرده است. تا زمانی که او شروع به تدریس در ییل کرد، در سال 1976، آنها به تنهایی در آپارتمان های خود کار می کردند. او اصرار داشت که مدرسه یک استودیو در محوطه دانشگاه ایجاد کند که دانشجویان طراحی لباس، صحنه و نور بتوانند در کنار هم کار کنند. «دانش آموزان شروع به غذا دادن به یکدیگر کردند. یارگان می گوید: این رفاقت را افزایش داد و حسادت حرفه ای را کاهش داد. ‘این همه چیز را تغییر داد.’
تحقیقاتی که گرین وود نیاز دارد شاگردانش و خودش تنها آغاز این روند است. او می‌گوید: «شما نمی‌توانید طراحی کنید، مگر اینکه واقعاً بدانید که مردم چه کسانی هستند، این قطعه درباره چه چیزی است و مفهوم قطعه چیست.» طراحان باید جزئیات فیلمنامه را جذب کنند، به موسیقی گوش دهند و نحوه حرکت اجراکنندگان روی صحنه را تجسم کنند. گرین وود به دنبال تفسیر یک نمایشنامه می گردد یا رمانی را که بر اساس آن ساخته شده است می خواند. سپس با کارگردان و در صورت امکان با نمایشنامه نویس درباره اینکه هر کدام از آنها چگونه داستان را درک می کنند صحبت می کند.
گرینوود قبل از بازی در نقش مادر خدمتکار، نمایشنامه‌ای از جین اندرسون که در سال 2018 در تئاتر عمومی شهر نیویورک به نمایش درآمد، با کارگردان، طراح صحنه، و گلن کلوز، بازیگر نقش اول، درباره تولید در شام صحبت کرد. گرین وود بیشتر گوش می داد. در اولین مجموعه از جلسات با کارگردانان و تهیه کنندگان، به آنها اجازه دادم صحبت کنند. او همیشه در مورد رویکرد یک کارگردان کنجکاو است. «آیا او می‌خواهد به این دوره پایبند باشد یا آن را به روز کند؟ یا’ – با لجبازی – ‘آیا او می خواهد کاری روی یخ انجام دهد؟’
وقتی گرینوود طرح لباس‌ها را کشید، مذاکرات دنبال می‌شود. او دیدگاه خود را به کارگردان، فروشگاه لباس و بازیگران، ‘با دست آهنی در دستکش مخملی’ ترویج می کند. تاکتیک های درست کمک می کند. همانطور که گرینوود به دانش‌آموزانش می‌گوید، در جلسه‌ای با یک کارگردان یا یک پارچه‌فروش، نقاشی با «آبمیوه» روز را به همراه خواهد داشت. «می‌توانی حرف بزنی و با یک الاغ چدنی حرف بزنی. اما اگر بتوانید یک عکس فوق العاده بسازید، از صفحه خارج می شود. متوجه می شوند!»
طراح صحنه، جان لی بیتی اغلب تانگوی گرین وود را با بازیگران ناراضی دیده است. (یکی از آنها در حین تمرین از روی صحنه اعلام کرد که از لباس خود متنفر است.) به لطف قدرت متقاعدکننده گرینوود، بیتی می‌گوید: «به طرز عجیبی، این لباس ممکن است کمی تغییر کند، اما روی آن بدن باقی می‌ماند. این یک سفر روانشناختی و تاکتیکی جالب است، و خدمتی به کارگردان، نمایشنامه‌نویس، و تولیدکننده و به آن بازیگر.»
گاهی اوقات، گرینوود خودش تغییرات را آغاز می کند. او می‌گوید: «بسیار اوقات، شما با این ایده شروع می‌کنید که فکر می‌کنید شخصیت باید چه باشد، اما وقتی بازیگر زن را در لباس می‌پوشید، می‌بینید که آن شخصیت چگونه با آن شخص خاص رشد می‌کند. من فکر می کنم بسیار مهم است که با جریان پیش برویم.’
یک بار، بیتی در میان مهمانان یک مهمانی کریسمس پرجمعیت گرینوود، از دیدن بازیگری که به گفته او «پوشیدن لباس بسیار دشوار است» متعجب شد. زمانی که او با میزبانش در تماس بود، بیتی به یاد می آورد که گفت: «جین، فلانی در اتاق نشیمن شماست. تو به من گفتی که او سخت ترین فرد برای لباس پوشیدن است. چرا او در مهمانی شماست؟» و جین گفت: «اوه، او یکی از بهترین دوستان من است.» جین اضطراب یک بازیگر زن را با روح واقعی‌اش اشتباه نمی‌گیرد، که ویژگی بسیار شیرینی است.»
دستیار آموزشی سابق گرینوود، کول مک کارتی ’18MFA، می‌گوید: «برای جین، این فقط عشق به لباس نیست، عشق به مردم است. کار کردن با او در سه سال گذشته به من یادآوری کرده است که بهترین کاری که می توانید انجام دهید این است که نامزد بمانید. او یک نعمت واقعی برای همه کسانی است که او را می شناسند.»
گرین وود با همسر فقیدش، طراح صحنه، بن ادواردز، ملاقات کرد، زیرا ساختمان آپارتمان او آتش گرفت. سال 1963 بود. هر دو در خیابان 20 منهتن زندگی می کردند و یک دوست مشترک ادواردز را به خانه گرین وود آورد تا منتظر آتش سوزی باشد. از آنجایی که گرین وود به زودی برای کار در تئاتر گاتری در مینیاپولیس می رفت، از ادواردز دعوت کرد تا از آپارتمانش به عنوان استودیو استفاده کند تا زمانی که او بازگردد. او قبول کرد. در حالی که او دور بود، او یک جریان یادداشت روی کارت پستال های تبلیغاتی که از سالن تشییع جنازه طبقه پایین برداشته بود برای او فرستاد.
ادواردز قبلاً یک طراح و تهیه‌کننده برجسته بود و در همان سال گرینوود را برای انجام لباس‌های اولین نمایشش در برادوی استخدام کرد: اولین نمایش ادوارد آلبیتصنیف کافه غمگین. یک سال بعد، جان گیلگود از آن دو دعوت کرد تا بر روی تولید هملت کار کنند – یک فیلم موفقیت‌آمیز که گرینوود برای ریچارد برتون و سایر بازیکنان لباس دهه 1960 به تن کرد. در یک استراحت در حین تمرین، به عنوان لطفی به برتون، گرین وود الیزابت تیلور را برای لباس زرد قناری که هنگام ازدواج با برتون (برای اولین بار)، سه هفته قبل از شب افتتاحیه می پوشید، اندازه گرفت.
بیتی شوهر گرینوود را می‌شناخت که یک آلابامیایی بود که تقریباً 20 سال پیش در 82 سالگی درگذشت. او می‌توانست با بهترین آنها کت و شلوار سفید بپوشد. مانند گرینوود، ادواردز حتی به ظریف ترین عنصر طراحی اهمیت می داد. آنها کاملاً تیمی بودند.»
گرینوود هنوز (با داچ‌شوندش، دالاس) در سنگ قهوه‌ای در چلسی زندگی می‌کند که او و ادواردز با هم خریدند. این زوج دو دختر خود را در آنجا بزرگ کردند. سارا به عنوان طراح لباس در فیلم، کیت به عنوان ناظر لباس و کمد لباس کار می کند. خواهران ادواردز برای فیلم Ocean’s 8 در سال 2018 با یکدیگر همکاری کردند و یک مت گالا عجیب و غریب با 300 مهمان، که همگی در لباس های مد لباس بودند، ترتیب دادند. گرینوود می‌گوید: «این یک کار بزرگ بود. ‘من به آنها افتخار می کردم.’
این معیار اندازه گیری جین گرین وود است*او مجذوب ملیله بایو است، اثر گلدوزی قرن یازدهمی که فتح بریتانیا توسط نورمن ها در سال 1066 را به تصویر می کشد. 230 فوت کتانی آن می تواند راهنمای لباس های قرون وسطایی باشد. او می‌گوید: «این شما را از تمایل بیش از حد سردرگم باز می‌دارد. ‘این بسیار ساده است، بسیار سرراست.’ این تصاویر می تواند به یک طراح قرن بیست و یکم کمک کند ‘زندگی خود را بدون پنی سیلین، دندانپزشک تصور کند.’
گرینوود هر سال شاگردانش را به فروشگاه لباس اریک وینترلینگ در شهر نیویورک می‌برد که بسیاری از لباس‌های طراحی‌شده او را تولید می‌کند. گرینوود می‌گوید: «ما در نحوه کارمان مانند دستکش به هم تناسب داریم. ‘من او را دوست دارم.’ او از تحقیق و اعتبار او لذت می برد. آنها با هم کار کردند تا دقیقاً «لباس روز» مناسبی را برای سینتیا نیکسون در روباه‌های کوچک، که در سال 1900 اتفاق می‌افتد، انتخاب کنند. وینترلینگ می گوید: «جین لباس واقعی می خواهد. ‘او لباس نمی خواهد.’
با این حال، گاهی اوقات عمل گرایی پیروز می شود. وینترلینگ تلاش کرد تا لباس دوران کودکی جوآن آو آرک را برای احیای سنت جون جورج برنارد شاو در سال 2017 بسازد. برای صادق بودن به قرن پانزدهم، لباس کتان قرمز باید مانند کرست بند باشد. اما وینترلینگ می‌دانست که بازیگر نقش جوآن نمی‌تواند آنقدر سریع لباس را در بیاورد تا لحظاتی بعد دوباره در پست‌های زنجیره‌ای ظاهر شود. او به یک زیپ مخفی متوسل شد. او می‌گوید وینترلینگ نگران این نبود که تماشاگران متوجه شوند. ‘مهمتر این است که جین زیپ را نبیند!’
یکی دیگر از شرکای نزدیک در کار گرینوود، همکار او، Daniel Urlie ’02MFA است. او می‌گوید: «من بیشتر از هرکسی با او وقت می‌گذرانم. آنها مکمل یکدیگر هستند: گرین وود جمعی است، اورلی محتاط است. او مانند گرین وود دقیق است. اما گاهی اوقات عمل گرایی حکم می کند: «بعضی اوقات، به خصوص اگر زمان سختی است، شما فقط باید کارها را انجام دهید. ‘در پایان روز، شما باید لباس روی بدن داشته باشید.’
دستیابی به اصالت همیشه به آن پیچیدگی لباس ژان آو آرک نیست. در تمرین برای ستاره درخشان، موزیکال استیو مارتین-ادی بریکل که در دهه‌های 1920 و 1940 کارولینای شمالی اتفاق می‌افتد، گرینوود متوجه مشکلی شد: «آقای. کلاه مورفی بیش از حد شهری به نظر می رسد،» او به دستیار گفت. ‘او شبیه یک کدنویس قدیمی کشور نیست.’ در طول یک استراحت، آنها بر روی یک فدورا پشمی مشکی با یک روبان آبی مستقر شدند. خیلی بزرگ بود، اما استفان بوگاردوس (با بازی آقای مورفی) این مشکل را حل کرد: «آیا می‌توانیم فقط یک اسفنج در آنجا فرو کنیم؟» او درخواست کرد. گرینوود کلاه را به دستیار داد و دستور آخر را به او داد: «باید کمی به این موضوع غلبه کنی.»
آلیس، دختر آقای مورفی، شخصیت اصلی موزیکال است. گرینوود سوتینی از دهه 1940 پیدا کرد که آلیس آن را بپوشد – حتی اگر تماشاگران هرگز آن را نبینند. به گفته والتر بابی، کارگردان ستاره درخشان، هدف آن کمک به بازیگر نقش کارمن کیوزاک بود. وقتی لباس یک بازیگر آن عمق یکپارچگی را داشته باشد، می‌گوید: «احساس می‌کنی لباس‌هایت را از دوره‌های متفاوتی پوشیده‌ای، نه اینکه لباسی پوشیده‌ای.»
بابی بازیگر و همچنین کارگردان است. او در سنت جوآن نقش اسقف بووه را بازی کرد. گرینوود یک روپوش پشمی قرمز و سنگین به او پوشاند که با شنلی پوشیده شده بود که به سختی از زمین می‌چرخید. به نظر حضار، اسقف شناور به نظر می رسید، شنل او در حالی که راه می رفت بال می زد. بابی می‌گوید: «فکر نمی‌کنم طبیعی باشد که با شنل تا زمین راه برویم. اما شخصیت من اینطور است. من قبلاً یا از آن زمان به آن سمت حرکت نکرده ام.»
زمانی که چری جونز در سال 1995 نقش کاترین اسلوپر را در محصول برادوی وارث بازی کرد، او نیز متوجه شد که لباس های گرینوود به او کمک کرده تا شخصیت خود را تجسم بخشد. داستان در اوایل دهه 1850 اتفاق می‌افتد، زمانی که، همانطور که جونز توضیح می‌دهد، زنانی که «تپه‌های کت‌پوش» می‌پوشیدند، شروع به ترجیح دامن‌های حلقه‌ای کردند. گرینوود از جونز پرسید که چه سبکی با تصور او از کاترین مطابقت دارد – جونز می‌گوید «حتی برای او بسیار عزیز بود که حتی من را در گفتگو شرکت کند – و آنها موافقت کردند که حلقه‌ها مناسب نیستند. گرین وود به لندن پرواز کرد تا برای لباسی که جونز در آخرین نمایش به تن داشت، نسخه‌هایی از ابریشم دوران ویکتوریا را بخرد.
جونز به خاطر می‌آورد: «پتوها سنگین بودند، اما وزن لباس شاید دو اونس بود. «هنگامی که می‌نشستم، ابریشم از هوا سبک‌تر می‌شد و به آرامی در اطرافم قرار می‌گرفت. من از ارتباطم با جین و معلم حرکاتم، جول واکر، یاد گرفتم که حتی یک لباس هم سزاوار یک لحظه کامل است. قبل از اینکه صحبت کنم، اجازه می‌دادم لباس آرام آرام در اطرافم فرو برود.» و در سرتاسر، «لایه‌های کت و ابریشم روی آن، این احساس سست و رمانتیک را ایجاد کردند».
جونز می گوید که او رشد کرده است یک ‘دلبستگی دختر مدرسه ای’ در گرین وود. «می‌دانم که او مثل همه ما پیرتر می‌شود، اما روحیه، آتش و کاریزما تغییر نمی‌کند. و هیچ مزخرفی در مورد جین وجود ندارد. او درباره آنچه که فکر می‌کند و احساس می‌کند مثل یک فلش است، و این فقط یک ترکیب خوشمزه و لذت‌بخش است.»
گرینوود در حال حاضر روی لباس‌های «همه پسران من» آرتور میلر با بازی آنت بنینگ و تریسی لتس کار می‌کند و در ماه آوریل در برادوی افتتاح می‌شود. او قصدی برای توقف طراحی ندارد. اما او تصمیم گرفته است که پس از ترم بهار 2019 از تدریس بازنشسته شود. او به شوخی می گوید: «من حدود 40 سال است که به نسل بعدی آموزش می دهم.
او چندی پیش به نقطه عطف دیگری رسید. گرینوود علی‌رغم دریافت جایزه تونی برای یک عمر دستاورد، و با وجود نامزدی مکرر برای تونی برای بهترین طراحی صحنه و لباس – اولین نامزدی در سال 1965 به دست آمد – گرینوود هرگز این جایزه را برای یک تولید انفرادی دریافت نکرده بود. اما در 11 ژوئن 2017، او برنده جایزه تونی برای کارش در روباه های کوچک شد.
‘برنده شدن این تونی رویای من بوده است. . . و اینجاست. وقتی مردم شروع به کف زدن کردند، او مکث کرد. او هر دو دستش را بالا برد و حضار ساکت شدند. او که آهسته و عمدا صحبت می کرد، صدایش کمی شکسته شد، گفت: «بیست و یک نامزدی». و در حالی که گرینوود هنوز روی صحنه ایستاده بود، 6000 نفر از جای خود بلند شدند و او را تشویق کردند.
آخرین دیدگاه‌ها